สวัสดีอีกครั้งค่ะ เมล์แรกยังไม่ได้รับคำตอบ แต่พออ่านเรื่องโพธิสัตต์และการกินมังสวิรัติแล้ว ก็มีเรื่องอยากถามค่ะ คือช่วงกินเจทุกปี หนูจะกินเจเป็นเวลา 10วัน แต่ช่วงกินเจนี้ หนูจะได้กินคนที่กินเจ และคนไม่กินเจแยกกันได้อย่างชัดเจน แม่ของหนูก็เป็นเหมือนกัน แต่บางคนไม่รู้สึก หนูจึงอยากเรียนถามหลวงแม่ว่า ที่วัตร ทานมังสวิรัติแล้วมีความรู้สึกถึงกลิ่นไหมคะ ตามธรรมดาหนูกับแม่ก็เป็นคนไม่ชอบทานเนื้อสัตว์อยู่แล้ว เมื่อกินเจปีแรกเมื่อ10กว่าปีก่อน หนูก็เลิกกินเนื้อวัวทันที เพราะคำแรกที่กินเข้าไป เหม็นและกลืนไม่ลงต้องคายออกมา พอมา ปีนี้เริ่มรู้สึกว่าไก่คำแรกที่กินหลังจากกินเจปีนี้ก็กินไม่ลงอีกแล้ว (ปรกติก็คือเป็นคนกินเจแบบเขี่ยเนื้ออกอยู่แล้ว แต่หนูมีข้อขัดแย้งในใจตอนนี้อยู่ 1อย่าง คือการฆ่าสัตว์พวกแมลงตัวเล็ก เช่น ยุง มด และแมลงมุม ทั้งที่รู้ว่า เขาก็ชีวิต แต่บางครั้งยังตัดใจทำปาณาเพราะเหตุผลทางโลกคือตัวกูลูกกูอยู่ค่ะ เพราะว่ากลัวว่ายุงมากัดลูก แมงมุมก็ทำรังสกปรกเต็มบ้านและโรงสีข้าว มดก็ชอบมากินน้ำที่ใส่ต้นไม้ไว้ ทั้งที่รู้ว่านั่นคือหนทางทำมาหากินของเขา ยุงก็ต้องกินเลือด แมงมุมก็ต้องสร้างบ้าน มดก็ต้องหาน้ำกิน บางครั้งก็จะทำลืมๆไป แต่บางครั้งเห็นใยแมงมุมเต็มบ้านก็ต้องจัดการ ตอนเช้านั่งสมาธิก็แผ่เมตตาว่า ขอให้ไปเกิดในภพภูมิใหม่ที่หากินโดยไม่เบียดเบียนความเป็นอยู่ของสัตว์อื่นเลย อยากเรียนถามหลวงแม่ว่า จะแก้นิสัยนี้อย่างไรดี เรื่องแมงมุมเมื่อก่อนก็ไม่ไปยุ่งกับมันมากค่ะ แต่พอย้ายมาทำงานและอยู่บ้านใหม่ที่แมงมุมเยอะมากเพราะเจ้าของเดิมคงไม่เคยทำความสะอาดเลย ทำลายใยเกือบทุกอาทิตย์และบอกว่าไปทำรังที่อื่นเถอะอย่ามาทำที่นี่เลย ไม่อยากทำบาป แต่ก็สู้ความเพียรของแมงมุมไม่ได้ค่ะ

เจริญพร
การไม่กินเนื้อสัตว์มาจากพื้นฐานของการเจริญเมตตาและกรุณา เราจะละวางไปเอง
ทำใจให้เป็นกลางๆ จะเหม็นหรือจะหอมก็อย฿่ที่จมูกของเรานั่นแหละ ไม่ใช่อยู่ที่สิ่งที่เรากิน
ถ้าเราไม่กินเื้อสัตว์ แต่ไปติดอยู่ตรงนั้นก็จะสร้างปัญหาให้กับเราไปอีกแบบหนึ่ง อาตมาพิมพ์ภาษาไทยแบบจิ้มทีละตัว ก็จะช้ามาก ถ้าจะคุณยาวหน่อย วันหยุดก็แวะไปคุยได้นะคะ
ขอเจริญพร

กราบนมัสการหลวงแม่ค่ะ หนูได้รับการตอบจดหมายจากหลวงแม่แล้วขอบพระคุณมากค่ะ หนูอยู่ต่างจังหวัดและไม่มีโอกาสได้ไปกราบหลวงแม่เพื่อสนทนาธรรม หนูมีข้อเรียนถามหลวงแม่เรื่องการปฏิบัติสมาธิอยู่ ครั้งหนึ่ง นานหลายปีแล้วค่ะ หนูเริ่มปฏิบัติใหม่ๆ ขณะฝนตก หนูนั่งปฏิบัติเอง ตอนตี 4-5 นั่งไปๆมาๆ รู้สึกเสียงอะไรหล่นดังโพล๊ะกลางหัวอย่างแรง ตัวแน่น พองอึดอัดเหมือนจะระเบิด หนูก็ตั้งสติและภาวนาพุทโธๆจนผ่อนและออกจากสมาธิ และรีบไปเรียนถามแม่ชีวิมุติยาซึ่งเป็นอาจารย์สอนในคราวนั้น คุณแม่ก็บอกว่าอย่าเพิ่งไปทำเองเพราะอาจเกิดอะไรได้ หลังจากนั้นมาหนูก็ฝึกสมาธิมาเรื่อยๆ การคิดเรื่องอะไรที่ไม่รู้เมื่อก่อนก็ค่อยๆรู้แจ่มแจ้งในธรรมเรื่อย จนเมื่อไม่กี่วันมานี้ ได้สนทนาธรรมกับน้องคนหนึ่ง เขาเล่าให้ฟังถึงพระองค์หนึ่งที่เคยสนทนาธรรมด้วย บอกถึงประสบการณ์ถูกฟ้าผ่า หนูก็เลยเล่าว่าหนูก็เคยนั่งสมาธิแล้วเจออะไรไม่รู้ฟาดมาอย่างแรงกลางหัว เขาก็บอกว่า หลวงพี่ท่านนั้นก็มีประสบการณืคล้ายกันคือนั่งกลางฝนในป่าช้า แล้วถูกเหมือนฟ้าผ่าหัว(ไม่ใช่ฟ้าผ่าจริงแต่เปรียบเทียบ) หนูก็อยากเรียนถามหลวงแม่ค่ะ ปรากฎการณืแบบนี้คืออะไรคะ หนูปฏิบัติก็ทำไปเรื่อย แต่คำเรียกตามปริยัติหนูไม่ค่อยรู้หรอกค่ะ หนูว่ามันอ่านยากขี้เกียจจำ แต่บางครั้งไปอ่านขั้นต่างๆของการปฏิบัติ ก็มีอาการคล้ายกับที่หนูเคยเจอ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าใช่ไหม ก็ทำไปดุ่มๆนี่แหละค่ะ พอมีคนมาเล่าว่าเจอคล้ายกันก็เลยอยากรู้ว่า แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรคะหลวงแม่